dashuria-rinis.de.tl - Feja Islame


	dashuria-rinis.de.tl - Feja Islame

Falënderimi i takon All-llahut. Atë e falënderojmë dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu s'ka kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtetë, s'ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s'ka hyjni tjetër përveç All-llahut , i Cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i dërguar i Tij.
"O ju që keni besuar, keni frikë All-llahun me një frikë të denjë dhe mos vdisni, pos duke qenë muslimanë!" (Ali Imran: 102)
"O ju njerëz! Keni frikë Zotin tuaj që ju ka krijuar prej një veteje dhe nga ajo krijoi palën e saj, e prej atyre dyve u shtuan shumë burra e gra. Dhe keni frikë All-llahun që me emrin e Tij përbetoheni, ruajeni farefisin, se All-llahu është Mbikqyrës mbi ju." (En-Nisa:1)
"O ju besimtarë, keni frikë All-llahun dhe thuani fjalë të drejta. Ai (All-llahu) ju mundëson të bëni vepra të mira, jua shlyen mëkatet e juaja,e kush respekton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, ka shpëtuar me një shpëtim të madh." (El-Ahzab:70:71)
Thënia më e vërtetë është thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë - udhëzimi i Muhammedit sal-lall-llahu 'alejhi ve sel-lem. Veprat më të këqia janë ato të shpikurat, çdo shpikje është bid'at dhe çdo bid'at është lajthitje, e çdo lajthitje çon në zjarr...

Muslimani mes agjërimit formal dhe atij qenësor

S’do mend se agjërimi në aspektin juridik I ka rregullat e veta të cilave duhet të u përmbahen agjëruesit, por kjo përmbajtje duhet të jetë domethënëse për ata, përndryshe, humbja e këtij kuptimi të agjërimit, më shumë do të ishte uri dhe etje. Të agjërosh, në Islam është të heqësh dorë nga disa gjëra që rëndom janë të lejuara dhe jo vetëm kaq por ato janë të domosdoshme për të jetuar. Ushqimi dhe pijet janë elemente të rëndësisë vendimtare për të vazhduar jeta fizike e individit, ndërsa marrëdhëniet intime bashkëshortore janë të domosdoshme për të vazhduar të jetojë lloji njerëzor. Pra, prej këtyre gjërave të domosdoshme duhet të abstenojë agjëruesi për të fituar kënaqësinë e Allahut.

Mu këtu qëndron porosia e agjërimit. Abstenimi (për një kohë të caktuar) nga e lejuara, që nganjëherë është e domosdoshme duhet të na mësojë që përgjithmonë të heqim dorë nga e keqja dhe e ndaluara. Kjo kohë e Ramazanit është shans që njeriu të ndryshojë në aspektin pozitiv, të fitojë vetëbesim në procesin e largimit nga veset dhe veprat e këqija, të kuptojë edhe praktikisht se nëse ka mundësi që të durojë pa ushqim dhe pije dhe gjëra të lejuara për një kohë të caktuar, ai ka mundësi të qëndrojë pa ato gjëra të cilat jo vetëm që nuk i ka të domosdoshme por janë edhe të dëmshme për të dhe atë në kohë të pacaktuar. Agjërimi i jep myslimanit një vullnet dhe vendosmëri të këtillë. Ai e bënë atë që në mënyrën më të lehtë dhe efikase t’i nënshtrohet Krijuesit të qiejve dhe tokës, Allahut Fuqiplotë.

Agjërimi kultivon tek myslimani edhe një ndjenjë tjetër të rëndësisë vendimtare për të qenë mysliman, ndenjën e mbikëqyrjes së vazhdueshme nga Allahu. Kjo ngase agjërimi është vepër tejet diskrete. Nuk ka mundësi që njeriu të dëshmojë për tjetrin se është duke agjëruar ngase nevojitet një informim i hollësishëm, gjithëpërfshirës për tërë lëvizjet e njeriut gjatë ditës për të vërtetuar se nuk ka ngrënë, nuk ka pirë dhe nuk ka bërë asgjë që është në kundërshtim me rregullat e agjërimit. Madje, edhe sikur të ishte e mundur një gjë e tillë (përcjellje e vazhdueshme) prapë nuk do të ishim në gjendje të konfirmojmë se personi në fjalë është duke agjëruar apo jo, sepse për agjërim nevojitet nijeti, informatë kjo tek e cila nuk kemi qasje assesi. Këtë ka mundësi ta dijë vetëm Allahu. Këtu qëndron dhe forcohet raporti mes njeriut dhe Allahut shikuar nga këndi i shërbyesit (njeriu) dhe shpërblyesit dhe mbikëqyrësit (Allahu). Islami insiston, e kjo te agjërimi është shumë e dukshme, që tek myslimani të mbjellë dhe kultivojë ndjenjën e mbikëqyrjes së vazhdueshme nga Allahu i Madhërishëm. Të kuptuarit dhe të jetësuarit e kësaj ndjenje do të rregullonte në mënyrë të mrekullueshme jetën e njeriut, ngase ai që jeton me ndjenjën dhe vetëdijen e këtillë, e ka parasysh se gjithnjë është nën mbikëqyrjen e Allahut. Kësisoj, ai nuk bën keq as publikisht e as kur është në vetmi derisa mundohet vazhdimisht t’i afrohet Allahut me vepra të mira.

I pyetur nga Xhibrili se çka është ihsani (bamirësia), i Dërguari i Allahut ka thënë: “Të adhurosh Allahun sikur ta shohësh sepse edhe pse ti nuk e sheh Atë, Ai të sheh ty.” (Buhariu dhe Muslimi) Këtë bamirësi, si shkallë më e lartë e ngritjes dhe afrimit të myslimanit tek Allahu, më së miri e mësojmë nëpërmjet agjërimit. Përndryshe, çka e pengon njeriun që kur është i uritur apo i etur të hajë e të pijë nëse jo vetëdija e tij se Allahu e sheh dhe e përcjellë vazhdimisht. Duke u nisur nga kjo, çdonjëri duhet të motivohet që në veprimtarinë e tij të synojë kualitetin maksimal të veprave, që ato t’i bëjë sa më mirë që është e mundur. Myslimani, i motivuar nga ndjenja se është nën mbikëqyrjen permanente të Allahut duhet orvatur që çdo vepër të mirë në jetën e tij ta bëjë maksimalisht mirë, me veprat dhe angazhimin e tij duhet të synojë përsosmërinë.

Këtë kuptim i kanë dhënë dijetarët dhe njohësit e hadithin fjalës së Allahut që shënohet në hadithin kudsijj: “Çdo vepër e njeriut i takon atij, përveç agjërimit, i cili më takon Mua dhe Unë shpërblej për të.” (Buhariu dhe Muslimi) Kjo është kështu ngase në agjërim myslimani nuk mund të bëjë syfaqësi. Kjo është një vepër e cila mund të bëhet vetëm me sinqeritet ose të mos bëhet fare, në të nuk ka aspak hapësirë për hipokrizi.

Në të vërtetë, këtë mësim do të duhej ta kuptonin myslimanët dhe mbi këtë moto (të ihsanit-bamirësisë) do të duhej ta ndërtonin jetën e tyre. Këtë udhëzim profetik duhet kuptuar si shpirt të ibadetit, por jo në kuptimin e ngushtë të tij.

Unë jam agjërues, unë jam agjërues

Ekziston një lidhje shumë konkrete në mes të adhurimeve në Islam dhe raporteve ndërnjerëzore. Thënë ndryshe, rezultatet e veprave që urdhërohen nga Allahu janë të shumanshme. Agjërimi, përveç asaj që u përmend, ka edhe ndikim të pamohueshëm në etikën dhe sjelljen e agjëruesit. Ai e bënë atë të durueshëm dhe tolerant, ashtu që edhe provokimet dhe ngacmimet e jashtme i përballon me zemërgjerësi dhe butësi. I Dërguari i Allahu thotë: “Kur dikush prej juve të jetë agjërueshëm mos të flasë fjalë e as të bëjë punë të këqija. Nëse dikush e ofendon apo e sulmon, le të thotë: Unë jam agjërues, unë jam agjërues.” (Buhariu)

Shumica e problemeve dhe mosmarrëveshjeve në mes njerëzve vijnë si pasojë e mos tolerancës, me c’rast të dy palëve në konflikt u duhet shumë pak që ai të marrë përmasa të palakmueshme dhe të dalë prej kontrollit. Në anën tjetër, vetëm pak tolerancë dhe durim, qoftë edhe i njëanshëm, është garanci për evitimin e konflikteve çfarëdo qofshin ato. Agjëruesi, bazuar në udhëzimin profetik, duhet të veprojë në këtë mënyrë. Ai duhet të bëhet shembulli i durimit dhe tolerancës, duhet të jetë i pari që lëshon pe. Madje, pasi që t’i ketë praktikuar, këto vlera, ai duhet t’i proklamojë edhe teorikisht duke i treguar atij që i qëndron përballë se kjo mirësi buron prej agjërimit dhe është për hir të Allahut. Me këtë veprim, fitimi do të jetë i shumanshëm, agjëruesi fiton shpërblim, shpirti i tij fisnikërohet dhe pajiset me durim e tolerancë, e në anën tjetër edhe personi tjetër do të ndikohet nga veprimi i këtillë, e nëse jo atëherë nga fjalët.

Rëndësinë e këtij veprimi e konfirmon urdhri i përmendur dy herë në hadithin: “Le të thotë: Unë jam agjërues, unë jam agjërues.”

Durimi në muajin e durimit

Në disa hadithe, muaji Ramazan është quajtur muaji i durimit (shehrus-sabër). “Agjërimi i muajit të durimit dhe të tri ditëve nga çdo muaj e largon të keqen e zemrës.” (Ibnu Hibbani) Madje, edhe disa komentatorë të Kur’anit, i kanë dhënë të njëjtin kuptim ajetit të kaptinës Bekare: “Ne gjithsesi do tu sprovojmë me frikë, uri dhe mungesë të pasurisë, fëmijëve dhe fryteve. Andaj përgëzoji durimtarët.” (Bekare, 156) Taberiu dhe disa tjerë janë të mendimit se durimi i përmendur në ajet ka kuptimin e agjërimit.

Është interesant të tërhiqet një paralele mes durimit dhe agjërimit dhe të kuptohet praktikisht lidhshmëria mes të dyve. Që të dy, në të vërtetë kanë shumë çka të përbashkët dhe kjo i bën gati një tërësi e pandashme. Për të agjëruar, pas motivit, faktori më vendimtar është durimi. Ai që nuk mund të qëndrojë pa ngrënë dhe pa pirë, të durojë pa iu afruar bashkëshortes së vet në ditën e Ramazanit, nuk mund të agjërojë. Në anën tjetër, agjërimi na përgatitë që të jemi më të përpiktë në adhurim dhe përulje ndaj Allahut. Ai na i mëson të dy format e sabrit: sabrin në kryerjen e obligimeve dhe zbatimin e urdhrave dhe atë në të përmbajturit nga ndalesat.

Durimi dhe qëndrueshmëria në kryerjen e obligimeve si dhe shfaqja e përuljes maksimale ndaj Allahut rezulton me hyrjen në xhenet që duhet të jetë synimi i secilit mysliman. Allahu i Madhëruar thotë: “Kush e respekton Allahun dhe të Dërguarin e Tij do të jetë me ata që Allahu u ka dhënë begati: të dërguarit, të sinqertit, dëshmorët dhe njerëzit e mirë. Sa shoqëri e mirë janë ata.” (Nisa, 69) “Kush e respekton Allahun dhe të Dërguarin e Tij, Ai do ta fusë atë në xhenete nën të cilët rrjedhin lumenj. Aty do të qëndrojnë gjithmonë dhe kjo është fitorja e madhe.” (Nisa, 13)

Nëpërmjet durimit, myslimani e fiton një beneficion shumë të veçantë, të cilin madje nuk mund ta ketë askush tjetër përveç tij. Fjala është për ballafaqimin e drejtë me sprovat e kësaj bote, qofshin ato të mira apo të këqija. I Dërguari i Allahut thotë: “Është për çudi puna e besimtarit, e tërë jetë e tij është hajër (mirë) për të. Nesë i ndodhë një e mirë ai falënderon dhe është mirë për të dhe nëse i ndodhë një e keqe ai duron dhe kjo prapë është mirë për të. Kjo nuk i ndodhë askujt përveç besimtarit.” (Muslimi)

Sabri i myslimanit duhet të manifestohet në të gjitha veprimet e jetës së tij pa përjashtim, por ai në mënyrë më të dukshme vërehet në:

- Gatishmërinë për sakrificë në rrugën e Allahut duke ditur se e vlefshmja nuk arrihet pa sakrifikuar të dashurën.

- Angazhimin për të prezantuar sa më drejt Islamin dhe për të thirrur në të. Të gjithë e dijnë se burimi i fuqisë së të dërguarve, pas ndihmës së Allahut, ishte Sabri i tyre në rrugën e përhapjes së fesë dhe thirrjes në të.

- Shqetësimet që njerëzit mund t’ia shkaktojnë agjëruesit në formë të ofendimeve, sharjeve apo edhe tendencave për ta sulmuar. I Dërguari i Allahut thotë: “... e nëse dikush e ofendon apo sulmon le të thotë: Unë jam agjërues, unë jam agjërues...” (Muslimi),

- Cytjet dhe animet epshore kah gjërat e ndaluara, ngase me agjërim epshi dhe dëshirat e ulëta të njeriut vihen nën kontroll ashtu që ato nuk duhet asgjësuar në tërësi ngase nuk është prej objektivave të Islamit, por duhet orientuar pozitivisht dhe kështu jeta e njeriut do të bëhet e suksesshme. I Dërguari i Allahut thotë: “O ju rini, kush ka mundësi le të martohet ngase kjo i ndihmon ta ruaj shikimin dhe të mbrohet nga e shëmtuara. E kush nuk ka mundësi le të agjërojë ngase ai është dobësim i epsheve.” Buhariu dhe Muslimi)

Kujt i mbyllen dyert e zjarrit dhe i prangosen djajtë?!!

“Kur të vijë Ramazani hapen dyert e mëshirës, mbyllen dyert e skëterrës dhe lidhen me zinxhirë djajtë.” (Buhariu dhe Muslimi) Ka edhe versione tjera të këtij hadithi që përmendin dyert e xhenetit në vend të dyerve të mëshirës, prangosjen e djajve në vend të lidhjes, etj.. Me rëndësi është të kuptohet domethënia e këtyre fjalëve. Duke mos u thelluar në atë se lidhja me pranga e shejtanëve a është reale apo vetëm një alegori, vlen të mendohet rreth asaj se si ka mundësi të ndodhë një gjë e tillë. Në të vërtetë, vërehet një rënie e dukshme e praktikimit të së keqes nga ana e myslimanëve gjatë muajit të Ramazanit dhe kjo dëshmon rënien e ndikimit të fuqive të errëta e nxitëse kah e keqja, e në krye të këtyre fuqive padyshim shejtanët si kuptim real e jo si simbolik. Allahu i Gjithëmëshirshëm e zvogëlon ndikimin e tyre tek robërit e Vet dhe kjo rezulton me ngritje të nivelit të devotshmërisë tek myslimanët, përballë rënies së intensitetit të mëkatimit.

Mirëpo, gjatë kësaj kohe hasim në një realitet i cili na bën të pyetemi: Nëse shejtanët lidhen gjatë këtij muaji, si ka mundësi që të shohim njerëz, madje edhe prej myslimanëve, duke bërë mëkate të llojllojshme?! Përgjigja do të ishte se djajtë prangosen dhe paralizohen nga aktiviteti i tyre karshi agjëruesve që agjërimin e kanë kuptuar dhe e praktikojnë si adhurim qenësor e jo vetëm formal. Njerëzit e këtillë janë shumë më rehat nga cytjet dhe ndikimet e shejtanëve sesa të tjerët.

Në anën tjetër ka edhe njerëz të atillë që janë aq të shfrenuar dhe larg rrugës së Allahut, sa që, thënë logjikisht, shejtanët edhe nuk preokupohen shumë me ta ngase ata vetë e marrin rolin e shejtanit në praktikimin dhe stimulimin e të keqes. Tek të këtillët nuk ka dallim se a është Ramazan apo kohë tjetër, ngase ata dirigjohen vetëm nga epshet dhe ëndjet e tyre. Ndërgjegjja, arsyeja, e aq më pak mësimet hyjnore që burojnë nga shpallja, nuk janë pjesë e tërësisë komanduese në sjelljet dhe veprimet e tyre.

Në mes të këtyre dy llojeve të njerëzve ekziston një kategori tek e cila hasim në anim kah e mbara dhe prirje për të mbrapshtën. Ata që rëndom janë të këtillë, në Ramazan bëhen më të mirë se sa janë zakonisht. Kjo është ngase ndikimi i shejtanëve tek këta zvogëlohet por nuk neutralizohet në tërësi. Për këtë arsye i shohim duke u falur dhe shkuar në xhami, ani pse jo me rregull dhe njëkohësisht nuk heqin dorë nga disa mëkate të qarta. Tek të këtillët, Ramazani, nëse shfrytëzohet si duhet mund të shënojë kthesë të dukshme në përmirësimin e mënyrës së jetesës.

Porosia e tërë kësaj do të duhej të ishte se Allahu po e tregon mëshirën e Vet ndaj njerëzve vazhdimisht, e në këtë rast duke i hapur dyert e xhenetit, mbyllur dyert e xhehenemit dhe duke i neutralizuar shejtanët. Ky rast duhet të shfrytëzohet prej të gjithëve për të krijuar një avantazh në fisnikërim të shpirtit, pastrim të veprave dhe moralit si dhe afrim tek Allahu. Shejtanët janë zotuar se nuk do të na lënë rehat, andaj Ramazani duhet shfrytëzuar për tu mbrojtur sa më mirë prej tyre. Edhe për kohët e tjera.

Dhjetë netët dhe Nata e Kadrit

Njeriu ka prirje të çmojë gjënë e vlefshme dhe nëse e di se atë e ka për një kohë të kufizuar, ai mundohet që gjatë asaj kohe maksimalisht ta shfrytëzojë dhe të përfitojë prej saj. Muaji i Ramazanit është një dhunti përkohësisht e limituar. Duke qenë se myslimanët janë pjesërisht të vetëdijshëm rreth kësaj, Allahu i Madhëruar e ka bërë dhjetëditëshin e fundit të tij më të vlefshëm se ata paraprakë. Madje këtë pjesë e ka begatuar edhe me Natën e madhe të Kadrit.

I Dërguari i Allahut ka thënë: “Ju erdhi juve muaji i Ramazanit. Muaj i bekuar, agjërimin e të cilit Allahu ua obligoi, hapen dyert e xhenetit, mbyllen dyert e xhehenemit dhe prangosen shejtanët. Në të është një natë e cila është më e vlefshme se njëmijë muaj. Kur privohet prej mirësisë së kësaj nata është privuar nga mirësia në tërësi.” (Ahmedi)

Në këtë pjesë, të tretën e të fundit, myslimani duhet angazhuar edhe më tepër ngase e di se këtij sezoni të fitimit të madh po i afrohet fundi, andaj duhet grumbulluar sa më shumë rezerva prej veprave të mira të cilat janë të domosdoshme në rrugëtimin e gjatë drejt ahiretit. Ajo që transmetohet nga i Dërguari i Allahut dëshmon se intensiteti i adhurimeve dhe veprave fisnike në këtë kohë duhet të rritet, qoftë edhe në llogari të rehatisë relative dhe disa kënaqësive të lejuara. Aisheja tregon se “kur fillonte dhjetëditëshi i fundit, i Dërguari i Allahut e shtrëngonte rripin, e ngjallte natën me adhurime dhe e zgjonte familjen.” (Buhariu dhe Muslimi)

Kjo ngjallje e natës nënkupton përkushtim edhe më i madh ndaj adhurimit dhe veprave të mira që do të shërbente sikur të i thuhet lamtumira këtij muaji të bekuar. Praktikisht, kjo i ngjanë rastit kur njeriu përshëndetet me dikë që e do shumë për t’i thënë lamtumirën dhe me atë rast ai e përqafon dhe e shtrëngon fort. Kështu duhet myslimani në ditët e fundit të përgatitet t’i thotë lamtumirën Ramazanit. Lotët do të konfirmonin edhe më fortë dashurinë dhe ndjenjën e dhembjes me rastin e ndarjes.

Në këtë kohë fshihet Nata e Kadrit, margaritari i vitit dhe jetës së myslimanit. Urtësia pse kjo natë nuk është definuar me saktësi qëndron në faktin se angazhimi më i mirë është ai që është i vazhdueshëm, e të mos bëhet vetëm për një natë. Thjesht, Nata e Kadrit nuk dihet saktësisht se kur është me qëllim që myslimanët ta kërkojnë atë gjatë gjithë Ramazanit, e në veçanti gjatë dhjetë netëve të fundit të tij. Vlera e kësaj nate kuptohet nga ajeti: “Nata e Kadrit është më e vlefshme se një mijë muaj.” (Kadër, 3) Do të ishte humbje e madhe për njeriun që të lëshojë rastin pa përfituar nga Nata e Kadrit, nga mirësitë e saj. Për këtë arsye ai që veten privon nga e mira e saj nuk do të mundet të arrijë kurrë mirësinë e vërtetë.

Në këtë muaj dhe në këtë natë ka filluar zbritja e Kur’anit që është “udhëzim për njerëzit dhe sqarues e dallues i të mirës nga e keqja”. (Bekare, 185) Kjo konfirmohet në tri ajete nga tri sure të ndryshme të Kur’anit: Bekare, 185; Duhan, 3 dhe Kadër, 1-5. Përkujtimi dhe manifestimi i zbritjes së Kur’anit duhet të përmbajë në vete një porosi shumë praktike dhe konkrete, ngase ai nuk duhet të jetë vetëm një prej kremteve të zakonshme me të cilat njerëzit i shënojnë përvjetorët e ngjarjeve të mëdha. Ajo porosi, në fjalë të shkurtra do të ishte një qasje më respektuese ndaj Kur’anit nga ana e myslimanëve. Ai duhet të përjetohet ashtu si e kanë përjetuar gjeneratat e para të myslimanëve, se është porosi nga Allahu për ta, për të cilën kanë medituar natën dhe e kanë praktikuar ditën. Kjo natë duhet të jetë momenti i vendimtar i kthimit kah e vërteta me vendosmëri të plotë dhe vullnet të pathyeshëm. Këtu duhet vendosur që Kur’anit t’i jepet hapësira e merituar në jetën tonë, që ai të na udhëheqë në rrugën tonë drejtë Allahut, që është rruga e vetme e suksesit dhe përparimit.

Mos e humb shpresën nga mëshira e Krijuesit

Përsosmëria është një virtyt që duhet të synohet prej secilit ani pse për njeriun është e paarritshme. Kjo është kështu ngase njeriu në natyrën e tij i ka disa dobësi që atë e bëjnë të mos mashtrohet e të mundohet të dalë nga rangu i krijesave. Lëshimet dhe gabimet janë evidente në jetën dhe veprimtarinë e njeriut. Allahu e ka krijuar të këtillë. Në anën tjetër do të ishte e padrejtë, gjë që Allahut assesi nuk i takon të jetë, sikur, ajo që është në natyrën e njeriut të ishte e papërmirësueshme. Mëshira e pakufishme e Allahut manifestohet edhe në faktin se kur njeriu gabon, e pastaj kthehet dhe i kërkon falje dhe ndjesë Atij, Ai e falë. Madje vet kthimi dhe pendimi ndikon që mëkati të shlyhet ndërsa pendimi çmohet si vepër shumë e mirë.

Allahu na ka treguar shumë për mëkatet dhe na e ka tërhequr vërejtjen prej tyre. Bazuar në këtë, njeriu gjatë jetës së tij duhet të jetë shumë i kujdesshëm. Mirëpo nuk mund të hasim diku që Allahu i Madhëruar të ketë kërkuar prej njerëzve që të jenë të pagabuar, ngase një gjë e tillë për njeriun është e pamundur, e prej neve nuk kërkohet e pamundura. Prej neve kërkohet që vendosmërisht të heqim dorë prej mëkateve në tërësi, e nëse ndodhë që të gabojmë pa dashje, duke qenë neglizhentë, apo në gjendje të dobësisë, rrugëdalja prapë është tek Allahu.

Gabimin më të madh që mund ta bëjë njeriu është orvatja e tij për tu arratisur nga Allahu, me qëllim të gjetjes së strehimit dhe shpëtimit diku tjetër. Duke bërë mëkat pas mëkati, njeriu përnjëherë e sheh veten buzë humnerës. Në anën tjetër edhe shejtani mundohet ta përdorë një adut shumë të fortë të vetin, e ai është humbja e shpresës nga mëshira e Allahut, ashtu që njeriun ta hedhë në greminë. Strehim dhe shpëtim nga Allahu duhet të kërkojmë vetëm tek Allahu sepse vetëm aty edhe mund ta gjejmë. Të strehohemi tek mëshira e Allahut dhe falja e Tij, nga zemërimi dhe ndëshkimi i Tij.

Nëse e lexojmë Kur’anin do të hasim në citatet të cilat në mënyrë pozitive e ngacmojnë shpresën e njeriut. Ato citate insistojnë që njeriu në momentin e vetëdijesimit për rrezikun e mëkateve dhe lajthitjeve të ndryshme të vendosë t’i braktisë ato menjëherë dhe t’i drejtohet Allahut që ta pranojë në mëshirën e Vet. Në mëshirën e Tij ka vend për të gjithë, për ata që kanë shumë mëkate, madje edhe për ata, mëkatet e të cilit janë sa shkuma e detit. Nuk ka mundësi që të mos na ngacmojë ajeti më shpresëdhënës në tërë Kur’anin: “Thuaj: O robërit e Mi që e tepruat ndaj vetvetes, mos humbni shpresën nga mëshira e Allahut. Allahu i falë të gjitha mëkatet. Ai është Falësi, Mëshiruesi.” (Zumer, 53)

Ja edhe një rast në të cilin Allahu e hap derën e mëshirës së Vet, e ofron mundësinë e faljes dhe ndjesës, i fton të gjithë që të hyjnë në xhenet. Mos ngurro, vëlla i dashur

Gratë si dijetare

“Thuaj: “A janë të barabartë ata që dinë dhe ata që nuk dinë?” [ez-Zumer: 9]

Dhe përsëri ka thënë: “O ju që besuat, ruane veten dhe familjen tuaj prej një zjarri, lënda djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët”.[ Tahrim: 6]

Aliu, radijallahu anhu, e ka inetrpretuar vargun kur’anorë duke thënë: “Disiplinoni dhe mësojini ata”. El-Hakim dhe Ibën Mundhiri ka thënë: “Mësoni veteve tuaja dhe familjeve tuaja mirësinë, dhe edukojini ata”. El-Alusi ka thënë: “Vargu është përdorur si fakt që burri duhet të mësojë farai’d (obligimet fetare) dhe t’ia mësojë familjes. Allahu, subhanehu ve teala, ka thënë duke ju drejtuar nënave të besimtarëve, radijallahu anhunne: “E, përkujtojeni atë nga ajetet e All-llahut dhe rregullat e fesë që po u lexohet në shtëpitë tuaja; vërtet, All-llahu është i kujdesshëm dhe i njohur hollësisht për çdo gjë”. [el-Ahzab: 34]

I Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: “Kërkimi i dijes është një obligim fetarë”. [I transmetuar nga Ibën Maxhah]

Gratë në kohë e të dërguarit të Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, e panë nevojën e kërkimit të dijes, kështu ato shkuan tek i Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, duke kërkuar për një vaz (sesion i dijes fetare) të veçantë për gratë, Ebu Said el-Hudri, radijallahu anhu, ka thënë: “Një grua erdhi tek i dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, dhe i tha: “O i dërguar i Allahut, burrat (vetëm) marrin dobi prej mësimeve tuaja, kështu të lutem na kushto një farë kohe për ne, (na cakto) një ditë në të cilën ne mund të vijmë tek ti që ti mund të na mësosh çfarë Allahu të ka mësuar ty”. Ai, salallahu alejhi ve sel-lem, i ka thënë asaj: “Mblidhuni në filan datë në filan vend”. Ata u mbodhën dhe i Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, shkoi tek ato dhe i mësonte ato çfarë Allahu i kishte mësuar atij”. [I Transmetuar nga el-Buhari dhe Muslimi]

I Dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, ka vendosur një traditë për gratë për të marrë pjesë në grumbullimet e besimtarëve dhe të mësojnë prej tyre:

Hafsa, radijallahu anha, ka thënë: “Ne i ndalonim vajzat e reja për të shkuar për të falur dy namazet e bajramit. Një grua erdhi dhe qëndroi tek pallati i Beni Halef dhe ajo transmetoi nga motra e saj burri i së cilës mori pjesë në dymbëdhjetë luftëra përkrah të dërguarit të Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, dhe motra e saj kishte qenë me burrin e saj në gjashtë (prej këtyre dymbëdhjetë luftërave). Ajo (motra e asaj gruas) ka thënë: “Ne i mjekonim të plagosurit, kujdeseshim për pacientët dhe një herë e pyeta të dërguarin e Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem: “A ka ndonjë dëm për secilën nga ne të qëndrojë në shtëpi nëse ajo nuk ka një hixhab?” Ai tha: Ajo duhet të mbulohet me hixhabin e shoqes së saj dhe duhet të marrë pjesë në vepra të mira dhe në grumbullimet fetare të muslimanëve”. Kur Umm Atijah erdhi unë e pyeta atë nëse ajo ka dëgjuar atë nga i dërguari i Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem. Ajo u përgjigj: “Po... unë e kam dëgjuar të dërguarin e Allahut të thotë: “Vajzat e reja të pamartuara (virgjëresha) dhe gratë e rritura të cilat shpesh kanë qëndruar të mbyllura ose vajzat e reja të pamartuara (virgjëresha) të cilat shpesh kanë qëndruar të mbyllura dhe gratë me menstruacione duhet të dalin jashtë dhe të marrin pjesë në vepra të mira gjithashtu në grumbullimet fetare të besimtarëve por gratë me menstruacione duhet të mbajnë distancë nga musala (vendi i faljes)”. [I transmetuar nga el-Buhari dhe Muslimi]

Në “Futuh el-Buldan” nga el-Baladhiri është transmetuar që Hafsa bint Umar, radijallahu anhu, ka mësuar të shkruajë, në kohërat e injorancës nga duart e një shkrimareje të njohur si “Shafa el-Adauijah” dhe kur i dërguari i Allahut e martoi Hafsën, ai kërkoi nga Shafa që ta ndihmojë për ta përmirësuar shkrimin e saj. Shafa, e bija e Abdullah el-Adauijah, ajo ka qenë një nga intelektualet më të shquara të xhahilijes dhe një nga të parat që emigroi në Medine. Omeri, radijallahu anhu i preferonte mendimet e saja dhe mesa duket i ka caktuar edhe disa detyra asaj. [Marrë nga el-Isaabah (7/727-728)].

Aisha, radijallahu anhu, ka thënë: “Sa të shkëqyeshme janë gratë e ansarëve, turpi nuk i pengoi ato për të marrë dijen islame”. [I transmetuar nga el-Buhari]

...

Ne nuk mund të gjejmë një shembull më të mirë sesa Aliu, radijallahu anhu, një figurë e famshme me një dije dhe urtësi të pakrahasueshme dhe i cili kishte një lidhje të fortë me të dërguarin e Allahut salallahu alejhis selam, ai mori një hadith nga një shërbëtore e të dërguarit të Allahut, salallahu alejhi ve sel-lem, Mejmuna bint Sa’d.

Umm darda, zahidja dhe ekspertja në fikh (jurispondecë islame) ka thënë: “Unë kam marrë dituri rreth çdogjëje që lidhet më adhurimin dhe nuk kam asgjë më të preferuar sesa grumbullimet e dijetarëve dhe diskutimeve të tyre”. [El-Uht el-Muslimah, nga el-Xhauheri, faqe 74]

El-Hafidh ibën Asakir (vdiq 571 hixhri) ishte një nga transmetuesat më të besueshëm të hadithit dhe ai ishte i njohur si “mësuesi i ummetit”. Midis mësuesve dhe shujuhëve të tij, ka patur më shumë sesa 80 dijetare femra. A ka patur ndonjë popull në të gjitha kohërat që një burrë të ketë marrë një lloj dije nga më tepër sesa 80 femra? Dikush mund të pyesë sesa sa shumë gra kanë ekzistuar në botë dhe askush nuk ka marrë dije prej tyre, sepse ai nuk ka udhëtuar në pjesën lindore, tek ummeti islam, ai kurrë nuk ka vizituar Egjyptin, Magribin apo Andalusin ku ka patur shumë gra dijetare.

Shumë gra dijetare arritën suksesin më të lartë si dijetare të mëdha, ata ishin mësues dhe tutor të dijetarëve si Imam Shafiut, Imam el-Buharit, Ibën Halikanit dhe Ibën Hibanit.

Nga biografitë e grave dijetare

Këtu është një listë e disa dijetareve femra të cilat ishin të nderuar nga islami dhe kontribuan dhe u përpoqën në konsolidimin e tij:

• Rasti i vajzës së Said bin el-Musejib, babai i saj e martoi atë me një burrë i cili merrte pjesë në ligjëratat e tij. Në mëngjez, pas natës që ata e kryen martesën, ndërsa ai ishte duke dalur jashtë, ajo i tha: “Ku po shkon?” ai u përgjigj: “Tek vazet e Saidit, për të mësuar”. Ajo i tha: “Qëndro dhe unë do të të mësoi diturinë e Saidit”.

• Studentët vinin tek Imam Maliku dhe i lexonin atij Muvatan e tij atij dhe kurdo që lexuesi bënte një gabim të vogël, vajza e Imam Malikut do të kërciste në derë, atëhere babai i saj do t’i thoshte lexuesit: “Eja prapë, ti ke bërë një gabim”, lexuesi do ta lexonte përsëri dhe do ta gjente gabimin.

• Umm Ali, Tekijah, dijetarja e madhe egjyptiane, babai i saj ishte Ebu Feraxh Ghejt bin Ali, dhe djali i saj ishte Ebu el-Husein Ali bin Fadl, dijetari i gramatikës dhe shkencës kur’anore. Ajo mori pjesë në ligjëratat e Ebu Tahir es-Selefij në Aleksandri dhe ai përmendi dhe e lavdëroi atë në shkrimet e tij.

• Umm el-Hair, dijetarja nga Hixhazi (gadishulli arab), jep sesione konsultative dhe këshilla grave muslimane në Xhaminë e Amr bin el-As, në shekullin e katërt hixhri.

• Në hyrjen e librit “el-Mualim” (Mësuesi) nga Ibën Shnun: “Gjykatësi i madh, Isa bin Miskin i mësonte vajzat e tij dhe mbesat e tij.....Ajed ka thënë: “Ai i thërriste ato pas namazit të Ikindisë për t’i mësuar Kur’an dhe shkenca të tjera. E njëjtë me këtë, fitimtari i famshëm i Siçilisë, Asad bin Furat, e ka mësuar vajzën e tij derisa ajo arriti standartet më të larta të dijes”.

• El-Imam bin el-Haxh ka thënë: “ثshtë në kohën tonë Sajidi Abu Muhammed gruaja e të cilit mësoi Kur’anin, shkrimet e Shejh Muhammed bin Ebu Zeid dhe gjysmën e el-Mu-uatas të Imam Melikut, vajzat e saj ishin po ashtu afër saj në dituri. Nëse kjo ndodhi në kohën tonë atëhere çfarë duhet të themi për të parët e tanë të drejtë, Allahu qoftë i kënaqur me ta.

• El-Imam Ebu Muslim el-Farahidi, dijetar i madh i hadithit, shkroi rreth 70 gra dijetare.

• Gruaja e El-Hafidh el-Hathaimit, vajza e Shehut të tij El-Hafidh el-Iraki, e ndihmonte atë (burrin e saj) në shikimin e librave të hadithit.

Dijetare të tjera

• Shehda el-Hatibah (shkrimtare), ajo mori pjesë në sesionet e hadithit, në shekullin e gjashtë, moralet e saja dhe reputacioni i saj u përhap shumë larg.

• Kerime bint Muhammed bin Hatim el-Maruzijah, zonja e ministrive, ishte midis transmetuesit më të njohur nga Sahih Buhari dhe shumë dijetarë udhëtuan për tek ajo, duke kërkuar diturinë e saj.

• Zejneb bint Abdullah bin Abdul Halim bin Tejmijah el-Hanbelija, ishte vajza e Imam Sherif Ed-Din Abdullah, vëllaut të Shejhul Islam Ibën Tejmijje dhe gruas së Imam Ebu Muhammed Abdul Vehab bin Salar. El- Hafidh ibën Haxher ka thënë: “Ajo mori dituri në El-Hixhaz dhe vende të tjera, i mbajti sesione hadithi dhe më dha leje të jap mësim”. El-Imam Muhammed bin Nasir ud-Din ed-Dimashki ishte një nga studentët e tij, ai ishte një dijetarë shafi.

• Aisha bint Ahmed bin Abdul Hadi bin Abdul Hamid bin Abdul Hadi bin Jusuf bin Muhammed bin Kudama el-Makdisi, ajo kishte mësuar Sahih el-Buharin. Ibën Haxheri ka transmetuar nga ajo, ajo ka ekzaminuar shumë nga librat që lexonte dhe në kohërat e më vonshme, ajo u specializua në shkencat e hadithit.

Midis dijetareve të hadithit

Zonja Nafisah bint Muhammed, Zejneb bint el-Kemal dhe midis studentëve të tyre ishte Imam Muhammed bin Sauar el-Sabki. Zejneb bint Meki dhe midis atyre që mësuan nga ajo ishin el-Hafidh Ahmed bin Beker el-Nablusi, Abdullah bin el-Muhib, Umar bin Muhib dhe shumë dijetarë të tjerë.

Zejneb bint Ebu el-Kasim ishte një dijetare e cila mësonte nga disiplinat e dijetarëve të tjerë, ajo ishte e njohur për diturinë e saj nga Ebu el-Kasim Mahmud bin Umar el-Zamahshari, autori i “El-Kashaf” dhe historiani Shihab ed-Dinë bin Halekan.

Umm Selma bint Ebu Bekër bin Abdullah, ajo ka transmetuar nga babai i saj.

Umm Abdul Uahid, ajo ishte një dijetare e mire, e famshme në fikhun shafi. Ajo mësoi Kur’anin dhe shkencat e tjera.

Fatimah bint Xheuher, midis studentëve të saj ishte el-Hafidh ibën el-Kajjim el-Xheuzijje.

Vajza e el-Shirazit, “Zonja e gjykatësve”, midis studentëve të saj ka qenë El-Hafidh Ibën Nasir ud-Din ed-Dimashki dhe gjykatësi Imam Ahmed bin Fadlullah el-Umari.

Zubeida, gruaja e Harun Rashidit, ajo ishte dijetare në fikh (jurispondencën islame).

Uikaja, ajo ishte një dijetare e madhe në Libi, dijetarë të tjerë e vizitonin atë për të kërkuar diturinë e saj.

Fatimah bint Abbas, Mufti, mësuese, dijetare, zahide dhe muxhahideja. Ajo posedonte të gjitha këto atribute në kohën e saj, ajo hynte në minber, për t’i këshilluar gratë. Shumë njerëz kanë marrë dobi nga dija e saj sepse ajo ishte një dijetare e madhe në fikh el-Usul. Vajza e saj vazhdoi në gjurmët e saj, duke dhënë ligjërata grave gjatë jetës së nënës së saj dhe pas vdekjes së saj.

Xhelal ed-Din es-Sujuti ka marrë pjesë në shumë sesione ku njerëzit mësonin nga shumë gra dijetare, ai mbaroi librin e tij ”Bug’jat el-Vuat” me disa kapituj duke cituar nga shkrimtarja besnike, Umm Hani bint el-Husejn el-Hurini.

Shejh Atije Muhammed bin Selim ka thënë: “Si mësues i El-Ahsa, unë personalisht pashë një kopje të Sunen Ebu Davud me familjen e Mubarakut, me një komentim të bërë nga motra e Salahudin Ejubit. Gjithashtu është e konfirmuar që shumë gra nga shkretëtirat afrikane, veçanërisht nga Mauritania kanë marrë dije në Universitetet islame dhe unë kam dëgjuar vonë që një grua nga Mauritania jep mësim në hadith, Sire dhe gjuhë arabe, në Xhaminë e të Dërguarit të Allahut, në Medine.

Abdullah Afifi ka thënë: “Gratë më të mira në Magrib kanë qenë të njohura për mësimin e leximeve të ndryshme të Kur’anit, transmetimeve të hadithit, fikhut dhe themeleve të tij dhe shkencave të tjera. Ka patur 80 gra që kanë mësuar nga shkrimet e Imam Melik Ibën Enesit, të cilat janë nga koleksionet më të mëdha të hadithit dhe fikhut.

Midis grave të cilat u kualifikuan në studimet islame ishte e nderuara Fatime ez-Zehra, vajza e Muhammed bin Ahmed el-Idrisi, ajo mësoi Kur’anin në leximet (kiraetet) e ndryshme dhe libra të shumtë të fikhut dhe hadithit. Ajo gjithashtu kishte një njohuri të mirë edhe për shkencat moderne, ajo kurrë nuk e la shtëpinë e babait të saj, për shkak se ajo ishte kualifikuar në duart e babait dhe stërgjyshit të saj.

Abdul Uahid el-Murrakushi ka thënë: “Në pjesën lindore të Kordobës ka patur një qind e shtatëdhjetë gra të cilat kanë shkruar Kur’anin me dorëshkrimin kufi”.

Këto ishin vetëm pak shembuj nga renesansa shkencore islame dhe pak gjurmë të ndikimit të grave muslimane në atë periudhë. Asnjë popull, në të dyja kohërat ato të hershme dhe moderne, nuk ka patur shembuj të tillë, është urtësia e Allahut, subhanehu ve teala, e cila i ka mbushur ato zemra: “...e kujt i është dhënë urtësia, atij pra i është dhuruar mirësi e madhe”. [el-Bekare:269]

Duhet patur parasysh që gruaja muslimane arriti statusin e lartë edukativ brenda rregullave specifike islame, të cilat siguruan ambient të pa përzier me burrat, ndërsa merrnin pjesë në sesione (mësime) , ajo e ka marrë diturinë e saj pas një perdeje. Pra, ne, nuk i aprovojmë ata që i përdorin këto shembuj të këtyre dijetare të mira muslimane, si fakt për të legalizuar përzierjen me burrat, e cila është shumë e përhapur sot në shoqërinë tonë të sotme. Nuk aprovohet sepse kundërshton tekstet e qarta islame dhe bie në kurndërshtim me qëllimin sublim i cili është pengimi i të gjitha rrugëve të fitnes dhe joshjes. Ata shembuj ndriçues janë shembuj të qartë rreth pozicionit të edukimit të gruas, aq gjatë sa është e kryer brenda kufijve që Allahu i ka lejuar, për tu përqëndruar mbi dijen që është e përshtatshme për natyrën e saj dhe për të mbrojtur besimin dhe etikat e saja islame.

Dr. Muhammed Ibën Ahmed Ibën Ismail

Domethënia dhe kushtet e la ilahe ilallah
Mexhmu el-Fetaua [vëll, 1, f.231] të Abdul-Aziz bin Baz

Domethënia e saj – Askush nuk meriton të adhurohet përveç Allahut

Kushtet e saj janë:

1. Fraza mohuese – Askush nuk meriton të adhurohet [la ilahe]
2. Fraza pohuese – përveç Allahut [ilallah]

Fraza:"Askush nuk meriton të adhurohet" mohon të gjitha objektet e tjera të rreme, ndërsa fraza "përveç Allahut" pohon që ka vetëm një Zot të vërtetë e të denjë për t'u adhuruar, i cili s'ka ortakë.

Kushtet e shehadetit [dëshmisë së besimit] janë tetë:

1. Dituria [Ilm]: Dituria rreth domethënies së saj – çfarë pohohet dhe çfarë mohohet me të… Siç u cekë më herët, ku u përmend se domethënia e "Askush nuk meriton të adhurohet përveç Allahut" është se të tjerat objekte, që njerëzimi i ka vendos pranë Allahut, janë të rreme.

2. Bindja [Jekin]: Bindja në domethënien e saj, e lirë nga dyshimi. Kjo do të thotë se njeriu duhet të jetë i bindur që askush nuk meriton të adhurohet përveç Allahut.

3. Sinqeriteti [el-Ihlas]: Kjo do të thotë sinqeriteti që robi ka ndaj Zotit të tij në të gjitha aktet e adhurimit. Për shembull, nëse ndonjë devijon nga ky sinqeritet ndaj Allahut dhe e drejton atë ndaj një pejgamberi, mbrojtësi, idhulli, mbreti, xhini, apo ndonjë tjetër objekti të rremë adhurimi, atëherë me siguri ai është i fajshëm për shirk [idhujtari] dhe ka kundërshtuar këtë kusht të shehadetit [dëshmisë së besimit], i cili është sinqeriteti.

4. Vërtetësia [es-Sidk]: Domethënia e kësaj është të flitet e vërteta me qëllim që të heqet ndonjë veçori e hipokrizisë. Kjo është domethënia e sidk. Kjo po ashtu do të thotë të zbatosh vërtetësinë me gjuhë dhe po ashtu me zemër. Nëse sidku zbatohet vetëm me gjuhë dhe jo me zemër, atëherë ky kusht i vërtetësisë nuk është përmbushur.

5. Dashuria [el-Mehebeh]: Domethënia e kësaj është të duash Allahun. Deklarimi i shehadetit kërkon që personi ta dojë Allahun. Nëse dikush deklaron besimin e tij por nuk e do Allahun, atëherë ai gjendet në një fazë të mosbesimit, ku nuk hyn në Islam, siç ka qenë mënyra e hipokritëve. Dëshmia për këtë është thënia e Allahut:

"Thuaj [O Muhamed njerëzimit]: nëse vërtet e doni Allahun, atëherë më pasoni. Allahu do t'ju dojë dhe do t'jua falë mëkatet. Allahu është Falës, më i Mëshirshmi". [Aal Imran, 31]

6. Pajtimi [el-Inkijad]: Njeriu duhet të pajtohet me detyrimet e shehadetit. Kjo do të thotë të zbatohen të gjitha detyrat me besim dhe bindje që këto detyrime janë të drejtat që Zoti yt ka ndaj teje. Nëse njeriu dështon që ta adhurojë Allahun dhe t'i përmbahet ligjvënies së Tij, duke treguar arrogancë dhe armiqësi ndaj kësaj, atëherë ai s'është nga besimtarët, siç ka qenë rasti me Iblisin [Dreqin] dhe të tjerët të natyrës së tij.

7. Pranimi [el-Kubul]: Njeriu duhet të pranojë shehadetin dhe domethënien e tij. Kjo do të thotë të pranosh të gjitha kushtet e tij me sinqeritet dhe ta adhurosh vetëm Allahun. Kjo po ashtu detyron lënien e asaj që adhurohet përveç Allahut si i barabartë, ndërsa jeni të qëndrueshëm dhe të kënaqur në këtë.

8. Refuzimi i gjithçkaje që adhurohet përveç Allahut: Domethënia e këtij kushti është që njeriu duhet të jetë i pastër dhe të rrijë larg nga të gjitha aktet e adhurimit të diçkaje tjetër përveç adhurimit të Allahut. Dhe, ai duhet të pranojë me bindje se të gjitha aktet e adhurimit të cilat nuk bëhen vetëm për Allahun, janë të rreme dhe ato duhet refuzuar.

Allahu thotë në Kur'an:"Kushdo që mohon taghut [perënditë dhe sistemet e rreme] dhe beson në Allahun, atëherë ai ka kapur vend-mbajtjen më të sigurt që kurrë s'do të thyhet. Allahu sheh gjithçka, është i Gjithdijshëm". [el-Bekare, 256]

Krijimi ka nevojë për Allahun
Autor: Dr. Salih es-Salih

Njeriu gjithmonë kërkon atë që i bën dobi atij dhe atë që e mbron prej dëmit. Sidoqoftë, që të përmbushet kjo, njeriu duhet të jetë në gjendje që të kuptojë se çka është e dëmshme. Ai pastaj duhet të di se kush i nevojitet, kujt t’i besojë dhe kë ta dojë, që ta arrijë të dobishmen dhe të ndihet mirë për zgjidhjen që e ka bërë. Ai gjithashtu duhet ta dijë qasjen adekuate dhe të mirë, që do ta bënte atë të arrijë qëllimin e tij. Kushti i fundit kërkon që njeriu:

1. Ta njohë dëmin

2. Çfarë mënyrash mund të përdoren për ta larguar dëmin

Sigurisht që njeriu s’mund të ketë udhëzim më të mirë se ai i cili vjen prej Atij i cili ka përsosur çdo gjë, dhe Atij që nuk ka mangësi në Veten e Tij dhe Atributet e Tija. Ai që është i Përjetshëm dhe nuk vdes. S’mund të jetë ndokush më i mirë se Ai i cili nuk ka nevojë për ndonjë gjë; Ai i cili është i pasur; Dhurues; Ai i cili, pas të gjithave, kontrollon shpirtin e njeriut. Njeriu është i varfër për Të. Ai është Allahu, Zoti i vërtetë dhe i vetëm. Njeriu mund t’i bëjë dëm vetes nëse kërkon për ndihmë tjetër përveç Allahut. Allahu është Ai i Cili mund t’i ndihmojë njeriut që ta largojë dëmin, sepse dëmi nuk mund të ndodhë pa Vullnetin e Tij dhe Fuqinë e Tij.

Allahu ka zbritur Librat e Tij dhe ka zgjedhur të Dërguarit e tij për ta udhëzuar njeriun që ta:

1. Njohë Zotin e tij ashtu siç Ai ka shpjeguar për Veten e Tij, dhe

2. Ta kërkojë vetëm Atë duke jetuar në pajtim me planin e Tij.

Njohuria e Emrave dhe Atributeve të Allahut e liron njeriun nga adhurimi i çfarëdo forme të krijimit, sepse krijimi është i dobët dhe ka nevojë për Krijuesin, Allahun. Dituria për Allahun e udhëheq njeriun deri në njohjen se ai është krijuar që të jetojë sipas rrugës së Allahut, siç i është shpallur të Dërguarit të fundit, Muhamedit (sallallahu alejhi ue selam). Kjo shpallje përmban një kod të plotë të jetës. Çdo gjë që është e dëmshme apo e dobishme, është vendosur ashtu që njeriu të mund ta përqendrojë jetën e tij në këtë Shpallje. Nëse njeriu bën keq dhe e di se Allahu është Falës, ai do t’i kthehet vetëm Atij duke kërkuar faljen e Tij:

“Dije se nuk ka Zot i Cili meriton të adhurohet përveç Allahut dhe kërko falje për mëkatet tua.” (Kur’an, 47:19)

Është e gabuar të mendohet dhe të besohet se Allahu krijoi ‘zotra’ tjerë karahas Tij, që t’u drejtoheni atyre për ndihmë, t’i doni ata apo t’u frikësoheni atyre, etj. Ai është Zoti i njëjtë i të gjithë popujve. Ai nuk urdhëron që njerëzit t'i bëjnë yjet, diellin, zjarrin, Jezusin, Moisiun, etj. zotra krahas Tij. Ai (më i Lartësuari) s’mund të jetë ‘kundërthënës’. Ai ka një rrugë (fe) që thërret njeriun për t’ia dorëzuar vullnetin e tij vetëm Atij. Ai paralajmëroi se nëse njeriu (madje edhe Muhamedi) do t'i shoqëronte ortak Atij, atëherë puna e tij do të dështonte dhe ai do të ishte në mesin e të humburve:

“Dhe vërtet, ty të është shpallur (O Muhamed) ashtu siç u qe shpallur atyre para teje, se nëse shoqëron të tjerë në adhurim me Allahun, sigurisht se të gjitha veprat tua do të jenë të kota dhe me siguri do të jesh në mesin e të humburve. Pra, adhurojeni Allahun dhe jini prej atyre që falendërojnë.” (Kur’an, 39:65-66)

Le të shohim se çka thoshte Muhamedi, njeriu Pejgamber, i cili e njihte Allahun më së miri:

“O Allah, kërkoj strehim tek Ti për Kënaqësinë Tënde dhe kundër Hidhërimit Tënd, dhe në Faljen Tënde kundër Dënimit Tënd dhe në Ty prej Teje. Unë s’mund të lavdërojë Ty ashtu siç Ti mund ta lavdërosh Veten tënde.” (Muslim, Ebu Daud, et-Tirmidhi, Ibn Maxhe)

“E kam dorëzuar veten time tek Ti, e kam drejtuar fytyrën time kah Ti, e kam mbështetur shpinën time në strehim tek Ti, duke të dëshiruar Ty dhe duke t’u frikësuar Ty. Nuk ka strehim as mbijetesë prej Teje, përveç (në kthimin) tek Ti. Kam besuar në Librin tënd (Kur’anin) të cilin Ti e zbrite dhe në Pejgamberin (Muhamed) që e ke dërguar.” (el-Buhari, Muslim)

Kur lexojmë në Kur’an se:

“Çfarëdoqoftë prej Mëshirës që Allahu mund t’ia japë njerëzimit, askush s’mund ta ndalë atë; çfarëdoqoftë që Ai mund të ndalë, askush s’mund ta japë atë pas kësaj. Dhe Ai është i Gjithfuqishmi, i Urti.” (Kur’an, 35:2)

Dhe kur lexojmë se:

“Nëse Allahu ju godet me ndonjë fatkeqësi, askush s’mund ta largojë atë pos Tij; nëse Ai dëshiron ndonjë të mirë për ju, askush s’mund ta zmbrapsë dhuntinë e Tij, të cilën Ai ia dhuron kujtdoqoftë prej robërve të Tij; dhe Ai është Falësi, më i Mëshirshmi.” (Kur’an, 10:117),

ne duhet të motivohemi që t’i kthehemi vetëm Atij, në kohërat e rehatisë dhe kohërat e vështira.

Dhe kur e lexojmë atë se:

“Nëse Allahu ju ndihmon, askush s’do të mund t’ju mbizotërojë; nëse Ai ju braktis, kush është tjetër pos Tij që do t’ju ndihmonte. Dhe vetëm Allahut t’i mbështetën besimtarët.” (Kur’an, 3:160)

Prandaj, Kur’ani e udhëheq njeriun në një çlirim të vërtetë prej çdo dashurie të pavërtetë. Ai i sjellë paqe zemrës, i ndihmon besimtarit kundër hipokrizisë dhe të gjitha formave të pandershmërisë. Paramendoni, për shembull, një besimtar që ballafaqohet më një problem në punë. Ai e sheh të gabuarën dhe përballet me vepra të palejuara. Ai nuk frikohet që të refuzojë atë që është gabim. Ai e di se punësimi është vetëm mjet për të fituar furnizimin e tij. Derisa ai s’mund të jetë në gjendje që ta përmirësojë të gabuarën, ai e di mirë se Allahu është Ai që furnizon. Nëse ai e lë punën për hir të Allahut, Allahu ia jep atij një më të mirë. Allahu i Lartësuar ka thënë:

“Dhe kushdo që i frikësohet Allahut dhe kryen detyrat ndaj Tij, Ai do të gjejë rrugëdalje për të nga çdo vështirësi, dhe Ai do ta furnizojë atë nga (burimet) që ai kurrë s’k

Heute waren schon 11 Besucher (13 Hits) hier!

Partner:

WWW.DJLINDY.PAGE.TL

Desing By "Dj-L!ndY"